"Als we gisteren..."

Berthe zoekt een foto. De familiefoto’s zitten in een ouwe koekendoos, zo’n blikken doos met een portret van ’t koningspaar erop. Maar die schone koekendoos, dat is gelijk een mijnenveld. Ze moet bij ’t zoeken opletten waar ze trapt, want naast mijnen liggen daar ook nog wat slapende honden die ze beter niet wakker maakt en kruipen er links en rechts ouwe koeien uit diepe, smerige grachten. Met de foto’s komen de herinneringen vanachter de gesloten gordijnen van haar geheugen gekropen. Loodzware gordijnen, maar zeer levendige herinneringen. Zo levendig, ’t is alsof ze er opnieuw bij is. En de eerste keer was meestal al een keer teveel. Sabientje, haar dochter, wil helpen zoeken. Maar Sabientje, dat is een slagveld op haar eigen, het ene moment vol oorlogskreten, het volgende dodelijk stil, altijd onvoorspelbaar, altijd riskant. Met haar erbij zet je best een helm op, want wie weet wat komt er nog uit de lucht gevallen. Zij twee samen in die koekendoos, dat kan niet goed aflopen. Maar ze wil die foto nu zo graag terugvinden. Die foto. De foto van haar geliefde.

Als we gisteren... is een tragikomische voorstelling over hardnekkige herinneringen, over potten die gedekt moesten blijven en doodgezwegen geheimen waarvan iedereen wist, over ’t verdriet van elke week schoon geknipte nageltjes, over diep klauwend koud water, bruine en witte konijnen, zatte en zwarte nonkels, krukken en kroketten, ongepaste liefde en vroegtijdige dood. En over mirakels die niet bestaan, maar waar je toch op blijft hopen.

Van en met Miet Braem, Patti Verhoeven en Luc Frans, de makers van het Bruegeltheaterstuk “Mayken & Mayken” uit 2019 (Dil’arte)